Τα γήπεδα είναι κλειστά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την όλη οικονομική δραστηριότητα, τον τζίρο που λέμε, πέριξ. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος…πηγη
Να σκεφτούμε πως επόμενος στόχος του σχεδίου είναι, όχι να ανοίξουν οι θύρες σε πέντε εβδομάδες αλλ’ ως τότε να έχουν κλείσει και τα καφέ που (στενάζουν οι επιχειρηματίες να δίνουν ίσαμε πεντακόσια ευρώ τον μήνα σε Nova και Cosmote, χειμώνα καλοκαίρι, ώστε να) δείχνουν ποδόσφαιρο; Μήπως, αντί να μπουζουριάζουμε α(δια)κρίτως, να το παίρναμε κάπως αλλιώς;
Αρης-ΠΑΟΚ, ο Αρης καλώς νίκησε. Στήθηκε όσο πυκνά περιμένει κανείς, ομάδα Μάντζιου να στηθεί. Ηταν ήδη, το ήμισυ του παντός. Με την προσήλωση που άρμοζε. Με τις σωστές αποστάσεις. Συρρίκνωσαν την πληθωρική επιθετική στατιστική του ΠΑΟΚ, στο (απειρο)ελάχιστο. Δεν έφαγαν ρήγματα, στα πλάγια. Δεν έφαγαν, κάθετες διεισδύσεις. Δεν έπαθαν ζημιές, στα κόρνερ. Δειλά-δειλά δε, έψαχναν (πρωτίστως) την “πλάτη” του Μπάμπα.
Αφησαν τον αντίπαλο, να αισθάνεται ότι έχει τη συνθήκη under control. Με τον “πύργο ελέγχου” Μεϊτέ να επικαλύπτει το τοπίο, όπως επικαλύπτουν οι πύργοι ελέγχου το τοπίο στα αεροδρόμια. Με τον Τάισον και τον Μουργκ να ψάχνουν τις λεπτές επαφές, στον στενό χώρο ανάμεσα στις γραμμές. Ως εκεί. Οσο για τον Μπάμπα, επανειλημμένως προστάτευσε τα νώτα του με επάρκεια. Μία φορά, χρειάστηκε σε αυτό (και είχε) τη συνδρομή του Οζντόεφ.
Οσο ήταν και ο ΠΑΟΚ προσεκτικός στις μεταβάσεις του Αρη λοιπόν, δεν συνέβαινε στο ματς…απολύτως τίποτα. Τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν ροή, και να ξετυλίγεται έργο, ευτυχώς (ειδάλλως θα σηκωνόμασταν να φύγουμε προτού τελειώσει!) με το που ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο. Οι παίκτες του Αρη κράτησαν τη μπάλα εντός παιδιάς παρά την πολυκοσμία σε ολίγα τετραγωνικά, ο Τζούρασεκ την οδήγησε με αισιοδοξία, τα υπόλοιπα είναι τα γνωστά.
Σαβέριο, Σουλεϊμάνοφ, ασίστ ο ένας εξτρέμ, ξεπέταγμα και γκολ ο άλλος εξτρέμ, ένα-μηδέν, game on. Ηταν η στιγμή που γιγάντωσε την πεποίθηση του Αρη. Η στιγμή που ο, ως τότε ακμαίος αλλά μάλλον ψαρωμένος, Αρης ξεψάρωσε μονομιάς. Πήραν τα πάνω τους. Πλέον διακινούσαν τη μπάλα ωραία, άλλαζαν πλευρές με άνεση, “έτρεξαν” τον ΠΑΟΚ, τον έβγαλαν από την άνεσή του, βρήκαν στον Σαβέριο τον σταρ της βραδυάς τους, δύο-μηδέν.
Το μοναδικό κακό για τον Αρη ήταν ότι το ένα-μηδέν έφερε στο παιγνίδι τον Κωνσταντέλια. Ο Κωνσταντέλιας ήλθε, στα δέκα λεπτά μετά το ένα-μηδέν. Λειτούργησε, αρκετά αργότερα. Ακριβώς επάνω στη σταδιακή καταπόνηση του Αρη. Ο Αρης υποχωρούσε, ο Κωνσταντέλιας προχωρούσε. Μετά το 70′ πράγματι, οι σεληνιασμένες επινοήσεις του Κωνσταντέλια σάλπισαν ολοκληρωτική αντεπίθεση. Οσα έκανε ο Κωνσταντέλιας, θα έπρεπε να είναι αρκετά για να γλιτώσει ο ΠΑΟΚ την ήττα. Οσα έκανε ο ΠΑΟΚ, δεν ήταν αρκετά για να γλιτώσει την ήττα.
Οτι εστιάζουμε στο εάν και πώς θα μπορούσε να έχει αποφύγει την ήττα, αυτό είναι το απολύτως δηλωτικό. Ο ΠΑΟΚ άφησε τη συνολική εντύπωση ότι βγήκε για να κερδίσει την παρτίδα “άμα τη εμφανίσει”. Στην πραγματικότητα ωστόσο, μονάχα πλησίασε στο να τη σώσει. Στο να την κερδίσει, δεν πέρασε ούτε απέξω. Περίπου σαν τον Ολυμπιακό, που βρέθηκε να κουβαλάει στην πλάτη ένα παρεμφερές μηδέν-δύο. Και έκανε την προσπάθειά του, αν γινόταν να το περισώσει.
Πάνω-κάτω και της ΑΕΚ η προσέγγιση, ήταν ένα άμα-τη-εμφανίσει. Θα νικήσουμε στο ματς, αρκεί να κατεβούμε στο ματς. Η υπεροχή της όντως, ήταν εκεί για να τη βλέπει και τυφλός. Ο Γκαρσία έχει επιστρέψει στο σπίτι, και μετουσιώνει την υπεροχή αβίαστα. Η κατάσταση παραπέμπει σε ένα σπίτι που επανασυνδέθηκε, μετά από μία φάση διακοπής της σύνδεσης, με το ίντερνετ. Επανήλθε η ευκολία, στην καθημερινότητα. Η ΑΕΚ είχε φτάσει να είναι στο γκρουπ των ουραγών του πρωταθλήματος, δέκατη ή κάτι τέτοιο, σε αποτελεσματικότητα. Λίγο-λίγο, ανεβαίνει τη σκάλα ξανά.
Ποια είναι η διαφορά; Ο Ολυμπιακός εναντίον της ΑΕΚ θα ήταν ευτυχής, να είχε την οργάνωση του Αρη εναντίον του ΠΑΟΚ. Η οργάνωση του Αρη έκλεινε τις διόδους, η οργάνωση του Ολυμπιακού τις άνοιγε. Ο Ρότα αριστερός μπακ, νόμιζες ότι είχε φορέσει δύο αριστερά παπούτσια. Αλλά και έτσι, πάλι ήταν…Τσιμίκας μπροστά στο δράμα-Ορτέγα. Ο Ρέτσος εκπληκτικός, είτε δεξιός στόπερ είτε αριστερός, παίζει σαν να είναι ο κορυφαίος κεντρικός οπισθοφύλακας στη Σούπερ Λιγκ. Αλλά κι αυτός, περιστοιχίζεται από κινούμενα δράματα.
Σε αφοσίωση και σε οξυδέρκεια, εφάμιλλος Σαλπιγγίδη θα έλεγα, εκπληκτικός ήταν και ο Μασούρας. Ακραίος ή εννιάμισι, είναι αυτό που θέλεις ιδίως όταν ο αντίπαλος παίζει τη γραμμή της άμυνάς του ψηλά όσο η ΑΕΚ. Τουλάχιστον ο Μασούρας, δεν μπορεί να έχει παράπονο, περιστοιχίζεται από αληθινή ποιότητα. Η συνδυαστική ενέργεια και των τεσσάρων της frontline στο γκολ, όλοι και όλα με μία επαφή, είναι η ονείρωξη στο ποδόσφαιρο.
Η επιθυμία του Ολυμπιακού να μη ηττηθεί, ασχέτως εάν δεν την κατέγραψε εν τέλει το ταμπλό, ένιωθε κανείς πως ήταν πιο ισχυρή από την επιθυμία της ΑΕΚ να νικήσει. Αυτή η Δευτέρα στον οίκο-ΑΕΚ, παρά το αποτέλεσμα την Κυριακή στον Πειραιά, δεν είναι για πολύ τραλαλά. Ως την κεφαλιά-δοκάρι του Πινέδα στο 80′, η ΑΕΚ στο δεύτερο μέρος “δεν υπάρχει” στο τερέν. Δεν υπήρξε μετάβαση στην οποίαν οι παίκτες της ΑΕΚ να πήραν, έστω μία φορά, έτσι…για την αλητεία, τη σωστή απόφαση. Μάνταλε, εδώ έλειψες!
Γελασμένος ή όχι, κανείς δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Ούτε από τον Παναθηναϊκό ούτε από τον ΠΑΟΚ. Το πρωτάθλημα μπορείς να το πάρεις, μόνον από την ομάδα που το (κατ)έχει. Κάτοχος του τίτλου, είναι η ΑΕΚ. Αυτή, η μία, μάχεται να διατηρήσει τον τίτλο. Οι άλλοι, μάχονται να της τον πάρουν. Αυτό, για να μη συγχέουμε.
Μία φούστα που πετάξαμε στον πρόεδρο της ομοσπονδίας, δέκα επιστολές που στείλαμε εδώ κι εκεί, κάποιες μπάλες που κλωτσήσαμε στον αγωνιστικό χώρο, εκατό ανακοινώσεις που γράψαμε για δικαίους και αδίκους, τώρα ο (γνωστός για το ότι δεν έχει τελεία πουθενά) λόγος του κυρίου Κούγια ή ο δήμαρχος ή ο γιος του ιδιοκτήτη, αυτά είναι διαδοχικές πράξεις της ίδιας παράστασης. Ενα θέατρο, που δεν σε πηγαίνει μακρυά.
