Ιστορία γράφουν οι παρόντες…

Πώς αλλάζουν οι καιροί. Πριν από χρόνια, τα ματς της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό έμοιαζαν σαν τη μητέρα των μαχών για τον κόσμο της Ενωσης. Είχαν συμβεί τόσα πολλά και έντονα εκείνα τα χρόνια, που οδήγησαν σε απώλειες ανθρώπινων ζωών, σε σκληρούς βιασμούς της ψυχής, σε οργή και ανυπόφορη ένταση. Τώρα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Αναμφίβολα, πάντα μια κόντρα της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό δεν είναι απλή υπόθεση, αλλά σίγουρα δεν είναι το σημείο αναφοράς. 

Μπορεί βέβαια να μετατραπεί σε τέτοιο. Γιατί και την περυσινή σεζόν, η νίκη της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού στο κυπελλικό παιχνίδι, με εκείνες τις επιλογές του Αλμέιδα που κλόνισαν αρκετούς στο άκουσμα τους, αποτέλεσε εν τέλει το έναυσμα για να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη πίστη στη δυναμική και το βάθος αυτής της ομάδας. Ο Αλμέιδα κάθισε ακόμα πιο αναπαυτικά στη θέση του δικαιωμένος από τη δουλειά του, το κοινό της Ενωσης περιέβαλε με περίσσια εμπιστοσύνη την προσπάθεια.

Σημαντικά ήταν και τα αρνητικά αποτελέσματα. Μη σας φαίνεται περίεργο. Ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα που έφυγε νικήτρια μετά την επιστροφή της ΑΕΚ στο «ναό» της, έστω κι αν το ματς ήταν μαγική εικόνα. Επίσης, κατάφερε να αποσπάσει λευκή ισοπαλία στα πλέι οφ, σε χρονικό σημείο που έδειχνε να είναι σχεδόν καταδικαστική για την ΑΕΚ. Μόνο και μόνο, πως ο οργανισμός ΑΕΚ πέτυχε να μείνει συντεταγμένος, να μην εμφανίσει διαλυτικά φαινόμενα και να επιβραβευθεί στο τέλος με τον τίτλο, ήταν μια τεράστια κατάκτηση.

Το μήνυμα του Αλμέιδα

Τώρα, η ΑΕΚ έρχεται από ένα ξεκίνημα χρονιάς με πολλές αυξομειώσεις στα συναισθήματα. Από τη νίκη στο Ζάγκρεμπ και την επική πρόκριση επί της Ντιναμό στη Νέα Φιλαδέλφεια, μέχρι την απογοήτευση του αποκλεισμού από την Αντβέρπ και την γκέλα με τον Πανσερραϊκό και βέβαια το φινάλε με τη νίκη χαρακτήρα στο Βόλο. Ταυτόχρονα, η κουβέντα γίνεται επί καιρώ για τους λάθος λόγους: μία για τον στόπερ που δεν ερχόταν, μία που δύσκολα θα προλάβει ο Λιβάι, την άλλη για τον Γκατσίνοβιτς.

Δεν ψέγω κανέναν για την οπτική που μπορεί να έχει τα πράγματα. Από τη δική μου πλευρά, επιλέγω να βλέπω την πραγματικότητα και να μην πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Μέσα στο μυαλό μου, είναι βαθιά χαραγμένη η ατάκα που είχε εκστομίσει πέρυσι: «Είμαι σίγουρος για τους ποδοσφαιριστές που βρίσκονται εδώ. Πραγματικά, είναι αλήθεια ότι στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να τους έχω όλους. Αλλά όσο θα έχω 11 παίκτες, θα δώσουμε τη “μάχη” μας μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι 11 που θα στέκονται όρθιοι, θα δώσουν τη “μάχη” τους μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αν θέλουμε όλοι να είναι καλά και να είναι διαθέσιμοι; Ναι. Αλλά ποτέ δεν πρόκειται να ψάξω κάποια δικαιολογία».

Ο δρόμος της ΑΕΚ

Τι να προσθέσω πέραν αυτού; Την ιστορία γράφουν οι παρόντες. Και παρά την κάθε απουσία που μπορεί να προβληματίζει, η ΑΕΚ παραμένει η νταμπλούχος ομάδα, ο οργανισμός με τα λιγότερα ερωτηματικά και την ανάγκη για χρόνο προσαρμογής από κάθε άλλον ανταγωνιστή του τίτλου. Είναι σύνολο παικτών που έχει κριθεί σε βάθος χρόνου και έχει αποδείξει έμπρακτα πόσα μπορεί να κάνει. Αρα, δεν χρειάζεται να υπάρχει στεναχώρια για εκείνους που δεν θα είναι εκεί, αλλά πίστη σε όσους θα φορέσουν τα «κιτρινόμαυρα» και θα παραταχθούν στη σέντρα. Ούτε κραυγές, ούτε πανικός.

Για την ΑΕΚ είναι ένα ματς όπως όλα τα άλλα. Αναμφίβολα, θα είναι σημαντική η νίκη. Θα συμβάλει ακόμα περισσότερο στην αυτοπεποίθηση της ομάδας, θα αποτελέσει το νέο ξεκίνημα και την επιστροφή στην κανονικότητα που προσπαθεί να επαναφέρει. Αλλά δεν έρχεται κατακλυσμός, ακόμα και εάν το πράγμα στραβώσει. Δεν είναι μασαζάκι για το μέλλον αυτό. Είναι η ξεκάθαρη λογική της ΑΕΚ, που δεν περιμένει πια τα ματς με τον Ολυμπιακό για να κάνει επιτυχημένη τη χρονιά της, αλλά ξέρει πως υπάρχει κάτι πολύ πιο μεγάλο που είναι οι τίτλοι.

Η αλήθεια του Ολυμπιακού

Αλλωστε, βλέπουμε σε καθημερινή πλέον βερσιόν – κάτι σαν τη «Λάμψη» για τους παλιότερους ή κάποια άλλη από τις νέες καθημερινές σειρές – πως τελικά εκεί στον Ολυμπιακό δεν είναι τόσο δυνατοί όσο θέλουν να εμφανίζονται. Γιατί στο τέλος της ημέρας, εκείνος που κραυγάζει και προσπαθεί να τρομάξει τον κόσμο και να πείσει τους… άπιστους για όσα επιτυγχάνει, είναι τελικά και εκείνος που είναι πιο αδύναμος. 

Το είδατε και πέρυσι. Είναι η ομάδα που απείλησε με αναστροφές, που έγινε ντου στο γήπεδο του μετά το θριαμβευτικό πέρασμα της ΑΕΚ στα πλέι οφ. Περίμεναν τα ματς με την ΑΕΚ, έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να πάρουν μια νίκη και να αισθάνονται καλά. Στο τέλος, ποιος πανηγύρισε; Είναι ξεκάθαρο, πως ο Ολυμπιακός ψάχνει κάπου για να πιαστεί. Αλλά όσα πράττει η διοίκηση του, δείχνουν πως δεν υπάρχει πίστη στην ομάδα.

Οι παραλογισμοί με τη διαιτησία

Δεν υποστηρίζω πως στην Ελλάδα είναι όλα καλώς καμωμένα. Αλλά να φωνάζεις επειδή ο διαιτητής… αδίκησε την ΑΕΚ προ ετών σε ματς με τον Αρη, ενώ μεσολάβησε το περυσινό ματς στη Λεωφόρο και η ατιμώρητη αγκωνιά του Μπερνάρ που έστειλε τον Ρότα στο νοσοκομείο, κάπου πάει πολύ. Να κράζεις τον Διαμαντόπουλο, επειδή ο Παναθηναϊκός έβγαλε ανακοίνωση σε βάρος του με βολές κατά του Μελισσανίδη και της ΑΕΚ στην πρεμιέρα του, επιβεβαιώνει τον κοινό βηματισμό που βλέπουν όλοι. Και να το παίζεις και… προστάτης των άλλων, επειδή μπήκε Ελληνας διαιτητής στο ΠΑΟΚ – Αρης, χάνει πια το νόημα.

Σε ό,τι αφορά τους Ελληνες διαιτητές και την έλευση ξένων, να μπει και κάτι στο τραπέζι μπας και το ξεκαθαρίσουμε κάποια στιγμή. Ως χώρα, θα έχουμε για πάντα ξένους διαιτητές; Φιλοδοξούμε να υπάρχουν μόνο εισαγωγές σε όλα τα ματς; Είναι βέβαιο πως θα υπάρχει εμπιστοσύνη στους elite και της πρώτης κατηγορίας ή θα πετάμε μπάλες μέσα στο γήπεδο και θα λέμε φαιδρότητες; Η ΚΕΔ δεν έχει προορισμό – πληρώνουμε και τον κ. Κλάτενμπεργκ νομίζω γι’ αυτό – την εκμάθηση και βελτίωση των Ελλήνων ρέφερι; Αναπάντητα ερωτηματικά, όταν μιλάμε για εκείνους που ονειρεύονται συνεχώς μόνο πως θα βάλουν ξανά τον Μαρκ στο τιμόνι.