Disclaimer. Είμαι 44 ετών, μεγάλωσα και μένω μόνιμα σε νότιο προάστιο των Αθηνών και αν και δηλώνω παντρεμένος και πατέρας 4 (ολογράφως ΤΕΣΣΑΡΩΝ) γατιών, διακρίνομαι για την ψυχολογία έφηβου hipster του κέντρου που σταμάτησε μαγικά τον χρόνο και ξεχάστηκε κάπου εκεί στα πρώιμα 00s. Γι’ αυτό και έχω λίγη γκρίνια.
Από μικρό παιδί λατρεύω τις «σκοτεινές αίθουσες». Τις λατρεύω. Από τις πρώτες μου κινηματογραφικές εμπειρίες παρέα με τον πατέρα μου, παρακολουθώντας με δέος τον Batman του Michael Keaton και τον Indiana Jones με τον δικό του πατέρα, μέχρι το πρώτο spoiler στην ουρά του -πάλαι ποτέ- Άννα Ντορ της Γλυφάδας για το Seven, ή την πρώτη μου solo εξόρμηση στο Terminator 2, που πολύ την είχα ευχαριστηθεί κι ας με τρόμαζε τότε η μοναχική θέαση ως ιδέα.
Από τα κλάματα και τον τρόμο (όχι εγώ, κάτι γνωστοί μου) στην πρεμιέρα του Blair Witch Project, ένα μακρινό Halloween, χαμένος φοιτητής κάπου σε μια μικρή κωμόπολη της Αγγλίας, μέχρι το ξενύχτι για μια άλλη πρεμιέρα, αυτή που θα μας διηγούνταν ξανά ιστορίες από έναν γαλαξία… far, far away μετά από σχεδόν 20 χρόνια αναμονής! Τις λατρεύω τις «σκοτεινές αίθουσες».
Αλλά (μάλλον) δεν θα τις ξαναεπισκεφτώ.
Δεν είναι clickbait, είναι μία -δυστυχώς- θλιβερή διαπίστωση. Σε αυτά τα περίπου 35 χρόνια που πηγαίνω ευλαβικά σινεμά, η πίστη μου στο μέσο και οι συνθήκες που το χαρακτηρίζουν άρχισαν να φθίνουν με γεωμετρική πρόοδο. Τα αγαπημένα θεαματικά blockbusters που κάποτε μας ταξίδευαν στα πιο μαγικά μέρη μέσα σε ενενήντα μόλις λεπτά, έγιναν κουραστικά τρίωρα sequels εξαντλημένων franchises που παλεύουν να μας πείσουν ότι το μέλλον του σινεμά είναι η τεχνητή νοημοσύνη, το ΑΙ. Ότι ο ανθρώπινος παράγοντας, ο δημιουργός, ο καλλιτέχνης πίσω από τους διαλόγους, την εικόνα, τα φώτα, την υποκριτική… ότι το ίδιο το ταλέντο είναι τροχοπέδη της παραγωγής. Ότι πλέον αρκούν «τα κομπιούτερς και οι αριθμοί», πανάθεμα σε Ρόζα!
Όχι, δεν το παίζω ρομαντικός. Ήμουν άλλωστε από αυτούς τους γραφικούς που σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν τσουτσουριασμένοι στο πρώτο Avengers Assemble που ακούστηκε ποτέ σε κινηματογραφική αίθουσα. Δεν είναι ρομαντισμός να ενοχλείσαι από την παντελή έλλειψη σεβασμού απέναντι σε όλα όσα έκαναν την 7η τέχνη να κατακτήσει τον τίτλο της.
Ρομαντισμός είναι να σκίζεις τα βρακιά σου online, διαμαρτυρόμενος -δικαίως- για το κλείσιμο του εκάστοτε «ιστορικού» σινεμά του κέντρου της Αθήνας και να στριμώχνεσαι virtually στις ουρές των μεγάλων (και αβανταδόρικων για τους τσεκαδόρους του Instagram) φεστιβάλ της πόλης για ένα εισιτήριο του πανέμορφου Past Lives, όταν δέκα μέρες αργότερα που η ταινία κυκλοφορεί κανονικά στις αίθουσες, η ίδια σαλά είναι σχεδόν άδεια. Βασικά όχι, δεν είναι ρομαντισμός, είναι υποκρισία.
+ There are no comments
Add yours