«Glass Onion»: εκεί που το μυστήριο συναντά την σάτιρα κατά της tech ελίτ

Ο Ράιαν Τζόνσον επιβεβαιώνει την ικανότητά του να πλέξει έναν επιτραπέζιο κινηματογραφικό γρίφο με χαρακτήρες βγαλμένους από τη σύγχρονη πραγματικότητα,  φρέσκα whodunnit στη φλέβα της Άγκαθα Κρίστι με κοινωνικό σχόλιο. Το δεύτερο, αυτόνομο επεισόδιο μετά την υπέροχη, αγωνιώδη όσο και χιουμοριστική ανατομία ενός εγκλήματος της αμερικανικής οικογένειας και του υφέρποντος ρατσισμού που εξέθεσε γλαφυρά στο «Στα Μαχαίρια» πριν από 3 χρόνια, είναι ένα χορταστικό, ηλιόλουστο, γεμάτο λεπτομέρειες θρίλερ σπαζοκεφαλιάς που σχεδιάστηκε για να ικανοποιήσει τους διψασμένους φαν του είδους, αλλά πάσχει από μια αίσθηση μηχανικής ανάπτυξης και μια φτωχή, πιεσμένη τρίτη πράξη. 

Το «Glass Onion» γυρίστηκε στο Πόρτο Χέλι και τις Σπέτσες, στο φανταστικό ιδιόκτητο νησί του δισεκατομμυριούχου Μάιλς Μπρον (Έντουαρντ Νόρτον), σε μια σκηνογραφικά ενισχυμένη απόδοση του Amanzoe, όπου έχει καλέσει 5 φίλους του για το ξένοιαστο, ετήσιο weekend τους. Η αριστερίζουσα κυβερνήτης (Κάθριν Χαν), ο υπεύθυνος επιστήμονας (Λέσλι Όντομ), ο «ντούκι» youtuber (Ντέιβ Μπαουτίστα) μαζί με τη νεαρή φίλη του (Μάντελιν Κλάιν), η ξεπεσμένη, απερίσκεπτη fashionista (Κέϊτ Χάντσον, με τις πιο αστείες ατάκες) και η τσαντισμένη πρώην συνεργάτις του, Κασάντρα «Άντι» Μπραντ (Τζανέλ Μονέ) έλαβαν το περίτεχνο κουτί-πρόσκληση για τις ελληνικές διακοπές τους, αν και η τελευταία εκπλήσσει την ετερόκλητη παρέα με την εμφάνισή της: κανείς δεν αναμένει την άφιξή της, ίσως γιατί έχει αυτοκτονήσει λίγες ημέρες πριν το προγραμματισμένο ταξίδι! Ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη είναι η συμμετοχή του ντετέκτιβ Μπενουά Μπλανκ στον κλειστό κύκλο.

Το «Glass Onion» παραμένει μια διασκεδαστική crime mystery εμπειρία, αν και η σάτιρα για τη νεόκοπη hi tech ελίτ των καιρών μας μοιάζει προφανής και τραβηγμένη. 

Ο εκκεντρικός πλούσιος έχει συμπεριλάβει το παιχνίδι «Βρείτε τον δολοφόνο μου» στο μενού και μετά από κάποιες ευγενικές εξηγήσεις υποδέχεται εγκάρδια το πιο διάσημο λαγωνικό του κόσμου (άλλο που δεν ήθελε ο Μπενουά, γιατί είχε πάθει κατάθλιψη από την αδράνεια του lockdown), θεωρώντας πως θα βοηθήσει στην εξεύρεση του μελλοντικού δράστη. Όπως είναι αναμενόμενο, ο ανορθόδοξης προσέγγισης Πουαρό του 21ου αιώνα κρύβει με την ανεξιχνίαστη νότια προφορά του και τις αποπροσανατολιστικές του κολακείες πολύ περισσότερα από όσα παρατηρεί και σκέφτεται. Η πρόκληση είναι ο διάφανος τοίχος της αλήθειας ενός μεγαλομανούς, που κομπορρημονεί συνεχώς, μασκάρει την ημιμάθειά του πίσω από εντυπωσιακές φράσεις και άστοχες ανακρίβειες, κι έχει φτάσει στο σημείο να καπελώνει το θέρετρό του με έναν κρυστάλλινο θόλο (το Γυάλινο Κρεμμύδι του τίτλου) και φιλοξενεί, με ελεγχόμενη ασφάλεια, δανεική από το Λούβρο που δεν είχε επισκέπτες λόγω της καραντίνας, την «Τζιοκόντα» του Ντα Βίντσι –  βάζοντας τον πήχυ της ταύτισης της επιτυχίας του ίσα με το απόλυτο αριστούργημα της παγκόσμιας τέχνης, τόσο ψηλά! 

Ο Μπρον, ξεκάθαρα μια φιγούρα που παραπέμπει στον Έλον Μασκ, τον εκφραστή της αμφιλεγόμενης προόδου που επικαλείται το καλό της ανθρωπότητας προς ίδιον όφελος, είναι επικοινωνιακός ρέκτης και σκοτεινός παίκτης, ο φίλος που παρουσιάζεται ενωτικός και αρχηγικός ταυτόχρονα, κρατώντας την ομάδα από τη μύτη των μυστικών που κρύβει σαν άσους στο μανίκι του, με αποκλειστικό του μέλημα να φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα πάση θυσία και πέρα από μπαγκάζια ηθικής και δεοντολογίας. Είναι επίσης σαφές πως ο Μπανκ και η Μπραντ είναι εκεί για να δημιουργήσουν δράμα, και πάνω σε αυτούς ο Τζόνσον στήνει τις ανατροπές.

Μια μεγάλη σεκάνς με διαφορετικές, διαφωτιστικές οπτικές των γεγονότων είναι η καλύτερη στιγμή της ταινίας, που δεν παίχτηκε στις ελληνικές αίθουσες και προβάλλεται απευθείας στο Netflix, αλλά η υπερβολή του φινάλε, στη σύλληψη της λύσης και την εκτέλεσή της, αντίθετα από τη θριαμβευτική εκδίκηση της Άνα ντε Άρμας απέναντι από τα φρικώδη αφεντικά της στο πρωτοτύπο «Knives Out», εξασθενεί το περίτεχνα χαρτογραφημένο μυστήριο που έχει προηγηθεί και φανερώνεται τμηματικά και αναδρομικά. Το «Glass Onion» παραμένει μια διασκεδαστική crime mystery εμπειρία, αν και η σάτιρα για τη νεόκοπη hi tech ελίτ των καιρών μας μοιάζει προφανής και τραβηγμένη.