Ο συνήθης απόηχος ενός διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision ταυτίζεται με τη θεμελιώδη ένσταση εναντίον του: Ότι δηλαδή δεν υπάρχει κανένας απόηχος. Με ελάχιστες εξαιρέσεις τα τελευταία (πολλά) χρόνια, ο/η/οι νικητές μαζί με τα τραγούδια τους εξαφανίζονται, ως ουδέποτε υπάρξαντες, από την επαύριο κιόλας του καταπληκτικού θριάμβου τους. Αυτό ισχύει παγίως -αλλά δεν ίσχυσε εφέτος. Όταν πχ τα επιδεικτικά χασμουρητά της Μαρίνας Σάττι φτάνουν να απασχολούν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τότε κάτι τρέχει με τη Eurovision.
About Author
