Ένα παλιό δημοσιογραφικό κλισέ, που σίγουρα θα ‘χετε σκυλοβαρεθεί να διαβάζετε, είναι το «γλυκιά ήττα». Τώρα, για να το αντιστρέψουμε, αλλά και για να αποδώσουμε στο έπακρο το κλίμα στα αποδυτήρια της Εθνικής, μπορούμε να πούμε ότι το τρίτο διαδοχικό τρίποντο στο Nations League, κόντρα στην Κύπρο αυτή τη φορά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια… πικρή νίκη.
Τι άλλο να πεις όταν τα «παιδιά μας» παγώνουν και χάνουν το χρώμα τους στη θέα του άτυχου Δημήτρη Λημνιού να ουρλιάζει από τον πόνο, λίγα λεπτά μετά τη γκολάρα που πέτυχε και ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του αγώνα; Ο Δημήτρης θα μείνει εκτός για έξι μήνες, μετά τη ρήξη στον χιαστό, και δυστυχώς τον περιμένει Γολγοθάς.
Λέγαμε, λοιπόν, για το κλίμα στην Εθνική ομάδα. Αυτό το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μυρίζει άνοιξη, δίνει μια πρόγευση ονειρικού καλοκαιριού. Και του(ς) αξίζει. Σε όλους. Διότι η Εθνική -ειδικά από την εποχή Σάντος και τον τρόπο που αποχώρησε ο θρυλικός Πορτογάλος τεχνικός- έχει ταλαιπωρηθεί. Κι όταν ταλαιπωρείται το εθνόσημο, τότε η ατμόσφαιρα αρρωσταίνει. Μεταδίδεται αστραπιαία σαν ιός, από το κοινό στις εξέδρες που ξενερώνει, μέχρι ποδοσφαιριστές και (κάποιους) δημοσιογράφους να πλακώνονται.
Αυτά, έως τώρα τουλάχιστον, φαίνεται να χάνονται στη λήθη του χρόνου. O Γκουστάβο Πογιέτ αποδεικνύεται σωστή επιλογή, όχι για τη μπαλάρα που παίζει η Εθνική, διότι ακόμα έχει δρόμο η ομάδα κι ας πανηγυρίζουν οι πιο πολλοί λόγω αποτελεσμάτων. Οι πανηγυρισμοί πρέπει να εστιάζουν στο ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δείχνει ένα ενιαίο κομμάτι. Δίνει μια συμπαγή εικόνα που βγαίνει από τις αντιδράσεις των παικτών μέσα στο γήπεδο, από τη συμπεριφορά τους στο χορτάρι, από την εικόνα «ένας για όλους» και «όλοι για έναν», που μεταδίδουν σε όλη τη χώρα.
Αυτό έχει πρώτα απ’ όλα σημασία: το γεγονός ότι ξαναγουστάρουν, ότι περνάνε καλά οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές κι αυτό περνάει προς τα έξω, αλλά και βγαίνει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο άγγιγμα της μπάλας. Μας έχει πάει καλά μέχρι τώρα η τύχη στα τρία παιχνίδια; Ναι. Έχουμε σκοτώσει κανένα θηρίο; Όχι. Έχουμε δει πράγματα πρωτοφανή; Όχι. Για το επίπεδο και την ποιότητα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών θα’ πρεπε να ήταν δεδομένο το 3 στα 3; Φυσικά και… βεβαίως.
Κανείς δε λέει ότι γίναμε υπερδύναμη, κι αυτό φάνηκε από τις φάσεις που «φάγαμε» εύκολα, όταν οι Κύπριοι απείλησαν και από δική τους επιπολαιότητα και μόνο, δεν σκόραραν. Ή -για να τα λέμε όλα- ποιος μας λέει ότι χθες το σκορ θα ήταν τόσο… πανηγυρικό αν η ομάδα του Κωστένογλου δεν ήταν πίσω παιδική χαρά; Κανένας…
Η Εθνική έχει ακόμα πολλή δουλειά μπροστά της, διότι οι οβίδες του Μπακασέτα δεν θα λοκάρουν πάντα τα δίχτυα όπως ο… Μάβερικ το μαχητικό. Ο Λημνιός είναι εκτός, την ώρα που -κατά τη γνώμη μου και όπως έχω ξαναγράψει- λείπει ο σέντερ φορ κυνικότητας και αποτελεσματικότητας Μήτρογλου (ας μην κοιτάξουμε πιο πίσω γιατί θα μας πάρουν τα κλάματα). Αυτά, όμως, δουλεύονται και να είμαστε σίγουροι ότι εκεί που αξίζουμε θα φτάσουμε στο τέλος του δρόμου.
Αρκεί η Εθνική ποδοσφαιρική σημαία να παραμείνει ψηλά, να μην έχουμε ποτέ ξανά σκηνικά Αναστασιάδη-Παπασταθόπουλου ή ανάλογα περιστατικά με διεθνείς, που καλό είναι να τα αφήσουμε, αλλά να μη τα ξεχάσουμε και κυρίως να μη τα ξεχάσει η ίδια η ομάδα. Αν ξεχνάς, δεν έχεις μέλλον άλλωστε.
Μέλλον, που είναι ήδη παρών καθώς τα ματς της Εθνικής (όπως είδαμε στο Πανθεσσαλικό) ξαναγίνονται γιορτή.
+ There are no comments
Add yours